چگونه در هنگام شيوع بيماري كرونا از فرزندان خود حمايت كنيد؟. براي صحبت با فرزندتان پيش‌قدم شويد و با آرامش درباره بيماري صحبت كنيد
دكتر دامور توصيه مي كند كه «والدين بايستي در صحبت با فرزندان خود درباره بيماري كرونا و نقش مهمي كه وي در حفظ سلامتي خود دارد، پيش قدم شده و با آرامش در اين باره با آنها صحبت كنند. به آنها بگوييد كه شايد خود شما يا هريك از اعضاي خانواده نشانه‌هاي بيماري را كه اغلب هم شبيه سرماخوردگي عادي يا آنفولانزاست، در خود احساس كنيد، و نيازي نيست كه از اين احتمال ترس بي‌مورد به خود راه دهند. والدين بايد فرزندان خود را تشويق كنند كه اگر حالشان خوب نيست يا اگر احساس نگراني درباره اين بيماري دارند با آنها صحبت كنند و كمك بخواهند.»
«بزرگسالان بايد اين واقعيت را كه كودكان ممكن است درمورد اين بيماري عصبي و نگران باشند، درك نموده و با كودكان همدلي كنند. به فرزندان خود مرتباً اطمينان بدهيد كه بيماري كرونا به خصوص براي كودكان و نوجوانان معمولاً خفيف مي‌باشد. همچنين به خاطر داشته باشيد كه نشانه هاي بيماري كرونا قابل درمان هستند. همينطور مي‌توانيم به كودكان يادآوري كنيم كه كارهاي موثر زيادي مي‌توانيم انجام دهيم كه هم خود و هم ديگران را ايمن نگه‌داريم و احساس كنيم كه بر شرايط بوجود امده مسلط هستيم، از جمله شستشوي مرتب دستها، لمس نكردن صورت و حفظ فاصله اجتماعي.»
«كار ديگري كه ما مي‌توانيم انجام دهيم اين است كه از فرزندان خود بخواهيم به ديگران و شرايط ساير افراد فكر كنند. مثلاً مي‌توانيم به فرزندمان بگوييم: "ببين مي‌دانم كه واقعاً نگران ابتلا به اين بيماري هستي، ولي اين كه از تو مي‌خواهيم اين كارها را انجام بدهي، دستهايت را بشويي و در خانه بماني، براي اين است كه به اين ترتيب، درواقع از ساير افراد جامعه‌مان مراقبت كرده‌ايم. يعني اين كه ما به اطرافيان مان فكر مي‌كنيم و اهميت مي‌دهيم.»
۲. يك برنامه منظم روزانه داشته باشيد
دكتر دامور مي‌گويد: «كودكان نياز به برنامه منظم روزانه دارند.. همين و بس. و آنچه همه ما بايد هرچه سريع‌تر انجام بدهيم، تهيه يك برنامه منظم روزانه است تا به همه ما در انجام كارهاي روزانه كمك نمايد. به والدين موكدا توصيه مي‌كنم كه برنامه روزانه منظمي براي فرزندان خود درنظر بگيرند كه شامل زمان بازي و استفاده از موبايل و ارتباط با دوستان‌شان نيز باشد، و حتماً زمانهايي براي دوري ازتكنولوژي و كمك در كارهاي خانه درنظر داشته باشند. بايد فكر كنيم كه چه چيز برايمان با‌‌‌ارزش است و برنامه منظم مورد نظرمان را طبق آن ارزش‌ها وضع كنيم.
حفظ يك برنامه منظم و قابل پيش بيني مي تواند در كودكان احساس آرامش خاطر بوجود اورد، به نحوي كه بدانند چه زمان بايد به كارهاي ضروري بپردازند و چه زمان را به بازي سپري كنند.
دكتر دامور پيشنهاد مي‌دهد كه دركارها فرزندان‌تان را نيز مشاركت دهيد. «براي كودكان 10 و 11 ساله يا بزرگتر، پيشنهاد مي‌كنم كه از خود كودك كمك بگيريد و برنامه روزانه را با هم طراحي كنيد. (پيشنهاد مي‌كنم برنامه روزانه كودكان 10 و 11 ساله و يا بزرگتر را با مشاركت خودشان تنظيم نماييد،) با آنها درمورد كارهايي كه بايد در برنامه روزانه‌شان انجام دهند، صحبت كنيد و ببينيد كه آنها چطور براي خودشان برنامه‌ريزي مي‌كنند. درمورد بچه‌هاي كوچكتر، بسته به اين كه چه كسي مراقب آنهاست (چون ممكن است كه هر دو والد در خانه نباشند) طوري برنامه‌ريزي كنيد كه همه كارهاي مهمي كه بايد انجام شود درنظر گرفته شوند: تكاليف درسي و تمام كارهاي خانه كه بايد در آن كمك كنند. درمورد برخي خانواده‌ها به نظر مي‌رسد كه شروع انجام برنامه از ابتداي صبح براي فرزندان بهتر است. ولي بعضي خانواده‌ها ممكن است ترجيح بدهند كه كمي ديرتر شروع كنند تا بتوانند بيشتر بخوابند و از خوردن صبحانه در كنار هم لذت ببرند.» والديني كه در طي روز نمي‌توانند بر فعاليت‌هاي فرزندان خود نظارت داشته باشند ، مي‌توانند با هم فكري با مراقب كودك برنامه مناسبي براي كودك تهيه نمايند. هماهنگ كنند كه چطور به نحو بهتري برنامه‌ريزي كنند.
«فرزندان خود را از حمايت كنيد، انتظار اين را داشته باشيد كه به‌خاطر از دست دادن ز
ندگي عادي و روزمره‌شان خيلي غمگين و خسته شوند، و سعي كنيد شرايط را براي آنها عادي كنيد.»
۳. بگذاريد فرزندتان احساسات خود را بروز بدهند
با تعطيلي مدارس، تفريحات داخل مدرسه، كنسرتها، مسابقات ورزشي و فعاليت‌هايي كه بچه‌ها پيش از اين در آن شركت مي كردند، لغو شده و بنابراين كودكان به دليل دست دادن تمام اين فعاليت ها احساس نا اميدي مي كنند.. مهمترين توصيه دكتر دامور اين است كه اجازه بدهيد فرزندان‌تان غمگين باشند. «در زندگي يك نوجوان، از دست دادن اينها غم بسيار بزرگي است، بسيار بزرگتر از آنچه كه ما به‌عنوان افراد بزرگسال داراي تجربه ممكن است احساس كنيم. بنابراين، آنها را از لحاظ عاطفي حمايت كنيد، انتظار اين كه به‌خاطر از دست دادن زندگي عادي و روزمره‌شان خيلي غمگين و خسته شوند را داشته باشيد و سعي در عادي كردن شرايط كنيد.» در چنين شرايطي، همدلي و حمايت بهترين راه است.
۴. درمورد آنچه مي‌شنوند و مي‌دانند با هم صحبت كنيد
اطلاعات نادرست زيادي در باره بيماري كرونا در حال انتشار است. " از كودك در مورد اطلاعاتي كه در مورد بيماري شنيده است، سوال بپرسيد و ميزان درستي اين اطلاعات را بسنجيد. صرف ارائه اطلاعات صحيح به كودك كافي نيست، چرا كه ممكن است كودك اطلاعات جديد را با برداشت هاي نادرست قبلي تركيب نمايد. سعي نماييد دانسته هاي قبلي كودك را بفهميد، انها را اصلاح وتكميل نماييد.
اگر فرزندتان سوالي پرسيد كه جوابش را نمي‌دانيد، به‌جاي حدس زدن، از اين فرصت استفاده كنيد و با هم به دنبال پاسخ بگرديد. از وبسايت‌هاي سازمان‌هاي معتبري نظير يونيسف و سازمان جهاني بهداشت به عنوان منابع اطلاعاتي استفاده كنيد.
بسياري از كودكان در مدرسه يا در دنياي مجازي به خاطر بيماري كرونا مورد آزار و اذيت قرار مي گيرند. مهم است كه فرزندان‌تان بدانند كه اگر مورد آزار و اذيت قرار گرفتند، شما هميشه پشتيبان آنها هستيد. دكتر دامور مي گويد: «كمك خواستن از ديگران بهترين راه مواجهه با هر نوع آزار و قلدري است. نبايد از بچه‌ها و نوجواناني كه مورد آزار و قلدري قرار گرفته‌اند انتظار داشته باشيم كه به تنهايي درمقابل چنين سوء‌رفتارهايي از خود دفاع كنند، بلكه بايد آنها را تشويق كنيم كه از دوستان و بزرگسالان كمك و حمايت بخواهند».
۵. ايده‌هايي براي معطوف كردن حواس كودكان به كارهاي ديگر
اگرفكر مي‌كنيد كودكان‌تان در هضم احساسات دشوارشان با مشكل رو‌به‌رو هستند، براي ايجاد راه‌حل ازخود كودك سرنخ بگيريد. سعي كنيد ميان زياد صحبت كردن درباره احساسات و يافتن موضوعاتي براي معطوف كردن حواس او به امري ديگر، تعادل برقرار كنيد. هر چند روز يك‌بار يك بازي خانوادگي انجام دهيد يا با همديگر آشپزي كنيد. دكتر دامور از آماده‌كردن شام براي برقراري ارتباط با دختران خود استفاده مي‌كند: «ما تصميم گرفته‌ايم كه گروه بندي كنيم و هر شب يك تيم به صورت چرخشي مسئول آماده كردن شام براي كل خانواده مي‌شود.»
درمورد نوجوانان و استفاده مداوم از اينترنت انعطاف‌پذيرتر باشيد، ولي آنها را كاملا به حال خود رها نكنيد . دكتر دامور توصيه مي‌كند كه با نوجوانان رو راست باشيد و به آنها بگوييد كه درك مي‌كنيد در اين شرايط زمان بيشتري دارند، ولي دسترسي بي‌وقفه به صفحات مجازي و رسانه‌هاي اجتماعي هم ايده چندان خوبي نيست. از نوجوان خود بپرسيد: «به نظر خودت چه كار بايد بكنيم؟ يك برنامه‌ريزي براي خودت انجام بده و با هم در موردش صحبت كنيم تا من هم نظر خودم را بگويم.»
۶. رفتار خود را مديريت كنيد
دكتر دامور مي‌گويد: «بطور يقين والدين نيز احساس اضطراب مي كنند و فرزندان از حالات و احساسات آنها الگو مي‌گيرند. من از همه پدرها و مادرها مي‌خواهم، تا حدي كه مي‌توانند اضطراب و نگراني‌هاي خود را مديريت كنند و اين نگراني ها را بيش از حد در حضور فرزندان خود بروز ندهند. اين دقيقا يعني خوددار بودن و كنترل كردن احساسات، كه گاهي كار بسيار سختي است، به خصوص اگر اين احساسات در آنها هم بسيار شديد باشد.»
بچه‌ها براي احساس ايمني و امنيت، به والدين خود متكي هستند. «اين مهم است كه به خاطر داشته باشيم كه كودكان همچون مسافرين اتومبيلي هستند كه ما راننده آن هستيم. بنابراين حتي اگر احساس اضطراب مي‌كنيد، اجازه ندهيد كه ساير مسافران احساس ناامني كنند.»